پیش‌زمینه و هدف: شواهد زیادی نشان داده‌اند که تمرینات ورزشی مقاومتی منظم عملکرد و رهایش اپیوئیدها را در سیستم عصبی مرکزی افزایش می‌دهند. از طرفی مشخص شده است که نیاز بدن به سولفات منیزیم آنتاگونیست گیرنده‌های ان- متیل دی اسپارتات به‌عنوان تسکین‌دهنده درد در ورزش مقاومتی افزایش می‌یابد. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثرات تنها و توأم تمرین مقاومتی منظم و سولفات منیزیم خوراکی بر آستانه‌ی درد موش‌های وابسته به مورفین در سندرم ترک می‌باشد.

مواد و روش‌ کار: در این تحقیق تجربی موش‌های نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 10±200 و تعداد 35 سر که به‌صورت تصادفی در پنج گروه (معتاد کنترل، معتاد سولفات منیزیم مصرف کرده، معتاد ورزیده سولفات منیزیم مصرف کرده، معتاد ورزیده و کنترل سالم) تقسیم شدند سپس گروه‌های تیمار توسط سولفات مرفین 4/0 میلی‌گرم در هر میلی‌لیتر به مدت 21 روز معتاد شدند و به مدت 9 هفته تحت تمرین ورزش مقاومتی و مصرف سولفات منیزیم (10 گرم به ازای هر لیتر آب آشامیدنی) قرار گرفته‌اند. تمرین مقاومتی به‌صورت بالا رفتن از نردبان 24 پله‌ای با 20 درصد از وزن بدن (چهار ست با 3 تکرار) شروع و به‌تدریج تا هفته نهم تا 160 درصد وزن بدن افزایش یافت. در پایان هر سه هفته از پروتکل ورزش (هفته سوم، ششم، نهم) آستانه درد قبل از تزریق نالوکسان هیدروکلراید (mg/kg.ip 3) و 5/0، 1، 6 و 24 ساعت پس از تزریق آن با آزمون Tail-flick در حیوانات اندازه‌گیری شد. تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر (با نرم‌افزار 20SPSS) جهت تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها استفاده شد.

یافته‌ها: پردردی ناشی از سندرم ترک به‌طور معنی‌داری با تمرین مقاومتی منظم و سولفات منیزیم در موش صحرایی وابسته به مورفین کاهش یافت. نتایج ما نشان داد که اثر ورزش نسبت به سولفات منیزیم بر آستانه درد بیشتر است. اثرات هم‌زمان ورزش مقاومتی منظم و سولفات منیزیم بر آستانه درد حرارتی به‌طور معنی‌داری بالاتر از اثر هر یک از آن‌ها بر آستانه درد در موش‌های وابسته به مورفین بود (05/0p<).

بحث و نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش ما نشان داد تمرین مقاومتی منظم و مصرف سولفات منیزیم خوراکی در ایجاد خاصیت ضد دردی، در پردردی ناشی از ترک مرفین، نقش دارد؛ بنابراین در صورت تأیید با مطالعات بیشتر می‌تواند برای درمان و یا مدیریت شرایط دردناک مطرح گردند.