پیش‌زمینه و هدف: بی‌اشتهایی عصبی اختلالی است که درنتیجه هیجانات به‌هم‌ریخته روی می‌دهد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال بی‌اشتهایی عصبی بود.

مواد و روش‌ کار: در یک بررسی تک موردی آزمایشی از نوع خط پایه چندگانه فرایند درمان بر روی چهار آزمودنی که به روش در دسترس انتخاب شده بودند انجام گرفت. چهار شرکت‌کننده مبتلا به اختلال سازگاری افراد با اختلال بی‌اشتهایی عصبی، پیش از مداخله، حین مداخله و پس از مداخله ارزیابی شدند، ابزار اندازه‌گیری شامل مصاحبه بالینی بر طبق انجمن روانشناسی آمریکا (2013) و مقیاس ‌افسردگی، اضطراب ‌و استرس لاویبوند و لاویبوند (1995) بود. برای عینی سازی میزان بهبودی از فرمول درصدی بهبودی استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد، میزان بهبودی کلی در هر سه خرده مقیاس چهار متغیر به‌ترتیب 82/0، 81/0، 75/0 و 70/0 درصد بود و میزان بهبودی کلی بین 4 مراجعه‌کننده 77/0 بوده است که نشانگر اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش متغیرهای افسردگی، اضطراب و استرس افراد مبتلا به اختلالات خوردن بود.

بحث و نتیجه‌گیری: نتایج بررسی این چهار آزمودنی، حاکی از اثربخشی بالینی رفتاردرمانی دیالکتیکی در درمان علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال بی‌اشتهایی عصبی مؤثر است. هرچند این مطالعه فاقد گروه کنترل بود، اما یافته‌های پژوهش حاضر دلالت بر تعمیم‌پذیری بالای یافته‌های مربوط به رفتاردرمانی دیالکتیکی است. درنهایت، می‌توان گفت که این روش درمانی، مؤثر بوده و برای بررسی بیشتر اثربخشی آن، مطالعات ارزیابی کنترل‌شده‌ای در جهت رسیدن به نتیجه قطعی لازم است.