پیش‌زمینه و هدف: اعتیاد، بیماری جسمی، روانی و اجتماعی است که نه‌تنها عوامل فردی، بین فردی، محیطی و اجتماعی در پیدایش آن دخالت دارند، بلکه آن عامل بیماری‌های دیگری نیز هست. پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری به همراه با مداخلات دارویی بر افزایش خودکارآمدی و بهبود کیفیت زندگی در افراد مبتلا به سوءمصرف مواد مخدر پرداخته است.

مواد و روش‌ها: این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی و به‌صورت پیش‌آزمون و پس‌آزمون می‌باشد که به‌صورت مقطعی در شهرستان سلماس در سال 1392 انجام شده است. نمونه شامل 40 نفر مرد مبتلا به سوءمصرف مواد بودند که به روش نمونه در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه آزمایشی (20 نفر) و کنترل (20 نفر) جایگزین شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های خودکارآمدی و فرم کوتاه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (WHO) استفاده شد. هر دو گروه تحت مداخلات دارویی زیر نظر پزشک بودند؛ اما گروه آزمایشی علاوه بر دارودرمانی هشت جلسه درمان شناختی رفتاری را دریافت کردند. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون کوواریانس(انکوا) با سطح معناداری 01/0 استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی‌داری وجود دارد. بدین معنی که درمان شناختی رفتاری موجب تغییراتی در افزایش خودکارآمدی و بهبود کیفیت زندگی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است (01/0 P< ).

نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر مشخص می‌کند که درمان شناختی رفتاری می‌تواند به همراه با مداخلات دارویی در میزان خودکارآمدی و بهبود کیفیت زندگی افراد وابسته به سوءمصرف مواد اثرگذار باشد.