پیش‌زمینه و هدف: مصرف دوزهای بالای ویتامین D با عوارض مهمی ازجمله کلسیفیکاسیون بافت‌های نرم، نفروکلسینوزیس، عوارض عصبی و در موارد شدید مرگ همراه است. هدف این مطالعه بررسی موارد مسمومیت با ویتامین D در کودکان مراجعه‌کننده به بیمارستان کودکان تبریز هست.

مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی و مقطعی مدارک پزشکی تمام کودکان مبتلا به مسمومیت با ویتامین D که طی سال‌های 1390 – 1378 به بیمارستان کودکان تبریز مراجعه نموده بودند ازنظر مشخصات دموگرافیک، علائم بالینی، آزمایشگاهی، درمان‌های انجام‌شده و سرانجام بیماری موردبررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: در طی 12 سال 20 کودک (14 پسر و 6 دختر) با تشخیص هیپرویتامینوز D با سن متوسط 4/6 ± 2/17 ماه (28- 9 ماه) موردبررسی قرار گرفتند. تظاهرات بالینی بیماران به ترتیب فراوانی شامل بی‌اشتهایی (85درصد)، استفراغ (80درصد)، کاهش وزن (70درصد)، دهیدراتاسیون (55درصد)، یبوست (45درصد) و پرنوشی (40درصد) بود. در بدو مراجعه میزان متوسط سطح سرمی کلسیم توتال mg/dl 7/3 ± 5/13، فسفر mg/dl 4/1 ± 3/6، 25- هیدروکسی ویتامین D ng/ml 6/87 ± 7/191 و پاراتورمون ng/ml 8/8 ± 14 بود. در سونوگرافی کلیه‌ها در 10 بیمار (50درصد) نفروکلسینوز مدولری مشاهده گردید. اقدامات درمانی شامل هیدراتاسیون با سرم سالین نرمال در تمام بیماران، تجویز فورزماید در 16 بیمار (80درصد)، تجویز پردنیزولون در 15 بیمار (75درصد) و استفاده از پامیدرونیت در 3 بیمار (15درصد) بود. در پی گیری پس از ترخیص که به مدت 5/5-1 سال انجام شد در هیچ‌یک از بیماران عود علائم بالینی و آزمایشگاهی دیده نشد ولی نفروکلسینوز در هر ده مورد پابرجا مانده بود.

نتیجه‌گیری: تجویز دوزهای بالای ویتامین D بدون اطلاع از سطح سرمی آن و بدون بررسی معیارهای ریکتز می‌تواند موجب بروز مسمومیت با ویتامین D گردد که تأخیر در تشخیص و طول کشیدن بیماری با بروز عوارض حاد و درازمدت همراه خواهد بود.