پیش زمینه و هدف: اختلالات خلقی از جمله افسردگی اساسی و اختلال خلقی دوقطبی از جمله شایع‌ترین مشکلات روان‌پزشکی در جوامع مختلف به‌شمار می‌روند. کیفیت زندگی متغیر مهمی در ارزیابی کارایی درمان در این دو دسته از بیماری محسوب می‌گردند. هدف از مطالعه فعلی، بررسی و مقایسه کیفیت زندگی در این دسته از بیماران در مرحله بهبودی با گروه سالم است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی و مقطعی، 20 بیمار با تشخیص افسردگی اساسی در مرحله بهبودی نسبی، 20 بیمار با تشخیص اختلال دوقطبی در مرحله بهبودی نسبی و 20 فرد سالم در مرکز آموزشی-درمانی رازی تبریز طی مدت 12 ماه بررسی شدند. افراد با نمره افسردگی بالای 18 (براساس پرسشنامه افسردگی بک-2) از مطالعه کنار گذاشته شدند. کیفیت زندگی با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی تعیین و مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته‌ها: افراد سه گروه از نظر سن و جنس همسان بودند. متوسط نمره افسردگی بک-2 در گروه افسردگی اساسی به طور معنی‌داری بیشتر از دو گروه دیگر بود. متوسط نمره کیفیت زندگی در حیطه سلامت جسمانی در گروه افسردگی اساسی به طور معنی‌داری کمتر از گروه شاهد بود. متوسط نمره کیفیت زندگی در حیطه سلامت روان در گروه افسردگی اساسی به طور معنی‌داری کمتر از گروه اختلال خلقی دوقطبی بود. در سایر موارد تفاوت معنی‌دار آماری بین سه گروه مشاهده نگردید.

نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، سطح کیفیت زندگی در برخی حیطه‌های خاص در گروه افسردگی اساسی در مرحله بهبودی نسبی کمتر از گروه شاهد و گروه با اختلال خلقی دوقطبی در مرحله بهبودی نسبی می‌باشد. کیفیت زندگی در گروه مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی در مرحله بهبودی نسبی تفاوتی با افراد سالم ندارد.